Dag 5: Zaterdag 17 mei 2014

Het is niet te geloven, maar ik zit hier op een balkonnetje te typen in Kalambaka, met uitzicht op een van de Meteorakloosters. Een uniek uitzicht, een van de grootste bezienswaardigheden van Griekenland en beschermd door de UNESCO.
Maar hoe zijn we hier zo gekomen?
Dan beginnen we bij vanmorgen 7 uur en voor de jarige Marry begon de dag goed. Toen zij haar kamerdeur uitkwam keek ze al op de muur tegenover haar kamer uit op een versiering ter ere van haar 75 e verjaardag. Toen ze beneden kwam werd ze door de hele groep toegezongen met een lang zal ze leven natuurlijk. Ze werd er verlegen van! Het personeel in de eetzaal stond dit hele gedoe; zingen, kusjes, klopjes, grapjes en het uitdelen door de jarige, verbaasd en geamuseerd aan te kijken. Marry dacht dat ze het nu gehad had, maar natuurlijk kreeg ze zelf ook een cadeautje. Ze kon eindelijk aan haar tafeltje zitten met haar badge, hoed en bloemetje!
Toen we toch stipt op tijd in de bus stapten bleek gelijk dat ze ook daar jarig was. Een schitterende vlaggenlijn met 75 hing aan de bagagerekken. Feest dus! Haar vriendin Sylvia zat er stralend bij. De hele dag door piepte ook haar telefoon. Ze werd niet vergeten.
De bus met onze koffers er ook in vertrok richting Veria (in het Hollands Berea)
Daar bezochten we het gedachtenismonument voor Paulus en een oude joodse synagoge. Ook een stukje van de oude joodse wijk met enkele zeer oude huisjes . De “ overbuurman” van de synagoge bleek een overenthousiaste pastor van een klein Pinkstergemeentekerkje. Hij bood Maurits en de gids Mirjam direct een tweetalige(Grieks /Nederlands) bijbel aan. In de kerk lag ook nog een Nederlands liedboek van Johannes de Heer. We hebben voor hem een’ Welk een vriend’ uit die bundel gezongen. Hij vond het geweldig en bood Maurits toen ook nog een CD aan.
De Joden in Veria hebben het niet gemakkelijk gehad. Van de 800 joden die het kleine stadje telde waren er na WO 2 maar 100 over. Nu zijn er geen joden meer in het stadje en wordt de synagoge niet gebruikt. De Rollen (waarvan er ook een aantal uit de tweede eeuw na Chr. dateerden) werden aan het nieuwe Palestina geschonken.(In de 2e WO werd ook het een en ander door de nazi’s gestolen).
Bij de koffie bleek hoe Nederland bij een van de koffiebazen bekend stond: Ajax, tulips en DJ Tiesto!
Verder naar Verginia waar we de Macedonische Koningsgraven bezochten. Daar is een woord voor nodig: goud!
Een grote onopvallende begroeide grafheuvel onthulde pas in 1977 haar geheim: Het graf van Filippus de tweede, de vader van Alexander de grote en natuurlijk nog wat meer beroemde (in die tijd dan hè) en vooral rijke mensen. We zijn door een (trage) gids in het bijbehorende museum met de originele graftomben rond geleid. Het was eerlijk gezegd wat veel en we hadden honger. Toch was het indrukwekkend. Wat een prachtig bewerkte ivoren, ijzeren en vooral gouden voorwerpen. Wat een vakmanschap ook .De Macedoniërs, die volgens overlevering bekendstonden als behoorlijke drinkebroers(sympathiek volkje dus!?) konden dus meer dan dat. De plek van deze grote vondst en de begraafplaats lijkt wat vreemd, want Vergina is een klein dorpje, maar door alles wat naar boven kwam werd duidelijk dat hier Aigai, de eerste hoofdstad van Macedonië heeft gelegen.
Na een heerlijke lunch, natuurlijk weer buiten, reden we verder met de bus. Marry kwam voor de derde keer langs met iets om te trakteren en we hebben toen besloten dat ze morgen weer jarig is.
Het laatste stuk in de bus voerde ons naar Kalambaka. Bij laatste tussenstop zagen we, dat een zwaluw in de ruimte waar we koffie dronken vloog en niet naar buiten kon. We hebben de eigenares de deuren open laten doen en hem aangemoedigd,toen moesten we verder. We hopen dat hij het gehaald heeft. Wat een prachtig vogeltje trouwens van zo dichtbij.
Het Pindosgebergte waar we door heen reden is een soort uitloper van de Alpen, legde onze interim-gids uit .Het is erg groot en loopt dwars door Griekenland van noordwest naar zuidoost.
In het stuk vlakbij Albanië komen nog beren voor en ook wolven. Blij dat we veilig binnen zaten met de deuren dicht.
Kalambaka is een Turks woord, dat maakt meteen duidelijk dat het vroeger Turks grondgebied was.. De meteorenkloosters, die we na een prachtige rit zagen, danken hun naam aan het Griekse werkwoord meteora, dat zweven, hangen betekent. Het lijkt ook alsof de hoge steile rotsen in de lucht hangen/zweven. Onze gids leerde ons dat men ten onrechte spreekt van een gebergte, het is namelijk een conglomeratie van stenen.
Mirjam kondigde ook aan, dat zij ons morgen gaat verlaten. De eigenlijke gids Georgina, die gewoon in ons vorige hotel aanwezig was, maar die niemand te zien kreeg omdat ze behoorlijk ziek was, voelde zich dusdanig opgeknapt (door ons bloemetje en kaartje misschien?) dat zij bij aankomst in ons tweede hotel op ons zat te wachten. Vanaf morgen zal zij onze vaste gids zijn. Mirjam vond het jammer om ons te verlaten, want ze vond ons een leuke groep. Nou, dat vinden wij ook.’ s Avonds na het diner (aan tafel geserveerd!) hebben we onze Marry nog toegezongen. Morgen mogen we iets later op en hoeven we even een dagje niet in de bus. Lekker.
Voor nu Kalinichta (ik weet niet hoe je t schrijft , maar zo spreek je t uit .Het betekent goede nacht)
Groetjes van de Griekenlandgangers.